İKİMİZ..
Hangi ayrılık can yakardı bu kadar söyle hangi sevgilin gidişi...Oysa yerin başkaydı bende ta içimde öyle filizleni vermişti sevgin,sebebsiz...zaten sevgi dediğin öyle içten gelmeli hesapsızca plansızca sevmeli insan...
Anlam veremedim zaten...güveniverdim...sormadan sorgulamadan...tanımadan...Hep tanıdık bir yanın vardı...sanki yıllar öncesinden kalan bir bağ...hani hep beklenenin gelmesi gibi......O yüzden çaldığında gönül kapımı hemen açı verdim
- Kim o...bile demeden
Hayat bana çok şey öğretti...canımı yaka yaka...kanaya kanaya öğrendim her yaranın zamanla iyleşeceğini...Diyeceksin ki kimi yaralar iyileşmez hiç...haklısın iyleşmiyor ama onlara alışıyorsun...Tıpkı küçükken kesilen bir yerindeki yara izinin yıllar sonra vucudunun bir parçası olması gibi...Ve benim içimdeki yara izleri bir elin parmaklarıyla sayılmıyor artık...
Biliyor musun ben hayatta hiç dostluk harcamadım...Yıllar harcadığım dostluklarım oldu...neden bir ceviz kabuğuna gömüldüler hiç anlamadım...Kızmadım hiç, sitem etmedim, kırıklarım içimde kaldı...sustum sustukça kırgınlıklarım battı içime canım yandı...keşke içim olmasaydın...senin de canın yanmasaydı...
Hani söylemeden dinlerdin beni...sustuklarımı bile anlardın ya içim...canım nasıl yanıyor şimdi anlıyor musun...olsun...bu da geçecek olsun...
İçimdeki yerini bilsen sen olmaktan hicap duyardın inan...Ben sana içim demişim...ben seni öyle şeylerin önüne koymuşum ki...Senin arkan da dağ olmuş önünde durdukların...o yüzden öyle çabucak gidemezsin içimden...içimsin hala...vazgeçemediğimsin...
Çünkü ben seninle ekmeğimi, suyumu değil...Yüreğimi bölüşmüşüm...ve yarım bir yürekle yaşanmaz bilesin...
İçimdesin...içimde kal hep olur mu İÇİM...